δηλώσεις Ρεκόμπα στο περιοδικό «So Foot»

- Πώς νιώθεις στην Ελλάδα; Στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην καθημερινότητα...

«Μου τηλεφώνησε ένας φίλος (σ.σ.: προφανώς εννοεί τον Λάμπρο Χούτο), μου είπε ότι η ζωή και το ποδόσφαιρο είναι πολύ καλά στην Ελλάδα και ήρθα εδώ. Αρχικά πήρα την απόφαση γιατί ήταν πολλά τα χρόνια στην Ιταλία, μιλούσαν για μένα κάθε μέρα, ήταν πολλές οι απαιτήσεις και ήμουν κορεσμένος απ’ όλα αυτά. Τώρα ζω πιο χαλαρός το ποδόσφαιρο. Εδώ βεβαίως δεν παίζεται το ποδόσφαιρο στο ίδιο επίπεδο με τα καλύτερα πρωταθλήματα, είναι εντελώς διαφορετικό και πολύ πιο ήρεμο. Οσο για τα υπόλοιπα, εδώ ζεις καλά από κάθε άποψη και οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με εμάς, τους Νοτιοαμερικανούς. Αν μπορούν, σε βοηθούν χωρίς να ψάχνουν αν θα υπάρξει κάτι ως αντάλλαγμα».

- Βρήκες την ποδοσφαιρική ηρεμία έπειτα από την παρουσία σου σε ένα τοπ πρωτάθλημα όπως το ιταλικό;

«Ακριβώς. Στην Ιταλία, όπως σε όλα τα κορυφαία πρωταθλήματα, είναι πολύ έντονο αυτό που δυστυχώς ισχύει παντού στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: μετράνε τα αποτελέσματα και όχι το παιχνίδι. Σήμερα δεν αρκεί μόνο να παίζεις μπάλα, αφού δυστυχώς υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα από πίσω. Εδώ στην Ελλάδα, επειδή κινείται και λιγότερο χρήμα γύρω από το ποδόσφαιρο, υπάρχει και λιγότερη πίεση».

- Πώς ήταν η αποχώρησή σου από το ιταλικό ποδόσφαιρο ύστερα από τόσο καιρό;

«Πριν τελειώσει το συμβόλαιό μου με την Ιντερ πήγα δανεικός στην Τορίνο και εκεί δεν πήγαν καλά τα πράγματα ούτε για μένα ούτε για την ομάδα. Είχα τη δυνατότητα να επιστρέψω στην Ιντερ, αλλά δεν με έπειθε η ιδέα να τελειώσω την καριέρα μου στις συνθήκες που υπήρχαν. Γιατί δεν έπαιζα πάντα και ίσως μιλούσαν περισσότερο για το τι έκανα εγώ σε 15 λεπτά παρά για όσα έκανε άλλος σε 90. Τότε προτίμησα να κάνω μια ολοκληρωτική αλλαγή και ήρθα στην Ελλάδα. Και δεν μετανιώνω για τίποτα. Θέλω να κλείσω την καριέρα μου παίζοντας».

- Πώς θα συνεχίσει η ιστορία σου;

«Δεν ξέρω. Πέρυσι, σε μια στιγμή που δεν ήμουν καλά, σκέφτηκα να φύγω. Αλλά μετά βελτιώνεσαι, συνέρχεσαι και γυρίζει η θέληση για να μείνεις. Θα δω με τον καιρό. Η ιδέα μου είναι να βρίσκομαι σε μια ομάδα στην οποία θα μπορώ να αφήσω κάτι σημαντικό και αυτό είναι ένα σημείο που θα αναλύσω πολύ καλά. Προς το παρόν είμαι καλά εδώ και σκέφτομαι να μείνω. Και είναι επίσης αλήθεια ότι δεν θέλω να επιστρέψω στην Ουρουγουάη χωρίς πιθανότητες να παίξω».

- Η Ντανούμπιο είναι ένα απαραίτητο βήμα πριν πεις «αντίο»;

«Ναι, βεβαίως. Η Ντανούμπιο είναι το ποδοσφαιρικό μου σχολείο, το 80% από αυτό που έμαθα το οφείλω στην Ντανούμπιο και αυτήν την ποδοσφαιρική φιλοσοφία προσπάθησα να διατηρήσω πάντα. Στην Ιταλία, παραδείγματος χάριν, είναι λογικό αυτό να μην έχει σημασία και να μετράει μόνο το αποτέλεσμα. Κάτι εντελώς αντίθετο στον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα».

- Μετά το «αντίο» θα συνεχίσεις στο ποδόσφαιρο; Θα γίνεις προπονητής;

«Κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί η ζωή, αλλά σήμερα σκέφτομαι να γίνω προπονητής. Θέλω σίγουρα να κάνω κάτι με τα παιδιά. Να τους μάθω τι ξέρω, να τους μεταδώσω τις πραγματικές αξίες του ποδοσφαίρου και να καταφέρω να μη σκέφτονται μόνο τα χρήματα. Να καταλαβαίνουν ότι μερικές φορές είναι καλύτερο να κερδίζεις 50 και να είσαι καλά, παρά 100 και να είσαι άσχημα».

- Πώς το κάνεις και χτυπάς τόσο ωραία την μπάλα; Αυτό μαθαίνεται ή έρχεται από την κούνια;

«Μαθαίνεται, αλλά πρέπει να έχεις κι εσύ κάτι. Βελτιώνεται πάρα πολύ και πιστεύω ότι γι’ αυτό είναι σημαντική η επαφή με τη δερμάτινη μπάλα από νωρίς. Σήμερα ο γιος μου, ο Χερεμία, πέντε ετών, περνάει την ώρα του κλοτσώντας μια επίσημη μπάλα. Πιστεύω ότι αυτό βοηθάει».

- Πώς τα πάει ο μικρός;

«Πολύ καλά, θα έπρεπε να τον δεις πώς παίζει. Θα είναι πολύ καλύτερος από τον πατέρα του».